Przewodnik po Tunezja - między morzem i pustynią
Wszystkie przewodniki
1
/
10
Na południe od Atlasu Tellskiego, na równinach rosną jedynie kępy ostnicy esparto - trawy dostarczającej włókna wykorzystywanego do produkcji papieru. Osady są położone w oazach, gdzie wody podziemne umożliwiają uprawę roli. W głębi kraju występują duże różnice temperatury między dniem i nocą, silne wiatry i znikome opady. Na przykład w Tauzar w lipcu temperatura przekracza 40°C, a w nocy spada poniżej zera. Na wyspie Dżarba stale świeci słonce i dlatego jest to popularne miejsce zimowych wakacji. Latem bryza morska łagodzi tu upał. Niektórzy twierdzą, iż na Dżarbie można pływać w morzu nawet w grudniu.
Duży wpływ na charakter współczesnych Tunezyjczyków miało 75 lat protektoratu francuskiego (od 1881 do 1956 r.). Efektywne reformy dotyczące opieki zdrowotnej, wprowadzone przez Francuzów, wywołały wzrost liczby ludności z 1 do 4 milionów. Obecnie Tunezja jest krajem ludzi młodych, w którym ponad połowa mieszkańców nie przekroczyła 20 lat. Francuzi założyli szkoły z europejskim programem nauczania oraz przedsiębiorstwa handlowe, co wpłynęło na wykreowanie pozytywnego stosunku do cudzoziemców.
W żyznych dolinach na północy Tunezji uprawia się zboża, na przylądku Bon są dobre warunki glebowe do uprawy drzew cytrusowych, drzewa oliwne rosną na obszarze Sahelu, w głębi kraju zaś znajdują się pastwiska i oazy słynne z palm daktylowych. Rolnictwo jest zatem głównym źródłem utrzymania ludności mieszkającej poza miastami, na wybrzeżu źródłami dochodu są także rybołówstwo i turystyka.
Tunezja jest republiką od 1956 r., kiedy uzyskała niepodległość od Francuzów i przywódca Habib Burgiba zaczął tworzyć nowoczesne państwo. Zgromadzenie Narodowe jest wybierane co 5 lat w głosowaniu powszechnym, w którym biorą udział obywatele powyżej 20 roku życia. Prezydent jest głową państwa i szefem rządu. Jest wybierany również na 5 lat w głosowaniu powszechnym. Kraj jest podzielony na 23 gubernatorstwa (wilaje) z gubernatorami podlegającymi prezydentowi.
W kraju muzułmańskim, takim jak Tunezja, należy akceptować odmienne zachowanie i ubiór mieszkańców. Muzułmanie uważają za niestosowne odkrywanie znacznych części ciała. Tunezyjczycy nigdy nie odsłonią więcej niż przedramię lub nogi do kolan. Szorty, koszulki z krótkim rękawem, wydekoltowane sukienki są w miastach nieodpowiednim ubiorem, nie można w nich wejść do meczetu. Taki strój kojarzy się z rozluźnieniem obyczajowym i swobodą seksualną.
Zbyt bliski kontakt wzrokowy i silny uścisk dłoni mogą być również mylnie interpretowane. Strój typu topless jest oficjalnie zabroniony, lecz w praktyce dopuszcza się go na prywatnych plażach hotelowych. Obejmowanie się kobiety i mężczyzny w miejscach publicznych jest niedozwolone, choć akceptuje się witających w ten sposób mężczyzn. Kichanie w miejscach publicznych także uważa się za niestosowne.
Nigdy nie należy fotografować Tunezyjczyków, zwłaszcza kobiet, bez uzyskania akceptacji takiej oferty.
Do sali modlitewnej w tunezyjskich meczetach mają wstęp jedynie muzułmanie, z wyjątkiem trzech meczetów, na dziedziniec których mogą wejść także wyznawcy innych religii. Są to: meczet Az-Zajtuna w Tunisie, Wielki Meczet w Kairuanie i Wielki Meczet w Susie.
Źródło: Tunezja - Przewodniki Thomasa Cooka - Wiedza i Życie
zostaw numer, oddzwonimy do Ciebie.